Guns N’ Roses di strana xwe ya bi navê Civil War “Şerê Navxweyî” de dibêje “Ez ne hewceyî şerê we yê navxweyî me / Na, na, na, na, na, na, na, na, na! Hewcedariya min bi şerekî din nîne!” her çiqas bibêjê jî şer tê kirin û stranên serhildanê jî deri nivîsandin.
Tevgerên pêşverû an paşverû, şerê navxweyî an navneteweyî; şer bi çi awayî pêk bê jî mixabin xwîn û hêstiran jî bi xwe re tîne lê carna bi saya hunerê mirov dikare vê êşê ragirin. Ji ber vê yekê ye jî di nava şer û wêrankirinê de jî sinema cilt kişandin, stran tabanın klîp, bi dîlan û dîlanan hewl tê dayîn ku wan êşên xirap hinek derman bike.
Di her demê de zordestî û tundî di nav mirovan de tabana sedema tirsê. Hin kes tirsa xwe vediguherînin hêrs û cürete, hinek kes jî bi teslîmbûnê vê tirsê li ser xwe davêjin. Yekitî û hevgirtin jî tirsê hêsantir dike ku meriv bikare dîwarê tirsê derbas bike û vê tirsê veguherîne hêrs û wêrekiyê. Huner jî girseyan bi awayekî tîne cem hev û îlhamê dide û tabana sedema wêrekiyê û cürete dide mirovan.
Bi rastî serhildan û tevgerên şoreşgerî bi bang û hêviyê dest pê dikin. Stranek dikare vê îtîraz û hêviyê bilind bike û heyecana berxwedanê bibe aste kê. Muzîk girseyan li dora hestekê tîne cem hev. Ji ber vê yekê jî hedefa yekemîn a hikûmetan her tim sansura hunermend û muzîkê bûye.
Di demên şer de stran yek ji amûrên propagandayê yên herî bibandor in ji bo vejandina coşa gel û zêdekirina hezkirina welat. Dema ku rihê berxwedanê bi stranan cilt afirandin, çîrokek jî pêre tê afirandin. Sirûdên netewî yên gelan û sirûdên şoreşê bi vî awayî derketin holê. Hemû stranên şoreşgerî di nav mirinê de bi viyîna jiyanê derketin holê û ji bo ku ji wêranî, ji mirinê û ji êşê sax derbikevin.
Niha şoreşa Îranê sirûda xwe bi serhildana jinan dinivîse. Xelkê ku li kolanan direqisin, matmayîbûna hêzên ewlehiyê yên ji dibistanan hatin derxistin, her gavekî dijwar li ser erdê hemû rîtma meşa şoreşgerî ya Îranê ye. ‘Sûrye’ bi xwe sirûda xwe dinivîse.
Yên li Tirkiyê jî li ber xwe didin ku sirûda xwe binivsînin û ew ê binivîsînin ku “heta ku erd bibe rûyê evînê…”